Na het ontbijt in het restaurant op het duin, reden we met her busje naar her dorp. We kwamen weer langs de “Allees des filaos” aan de kustzijde van Manakara: een laan omzoomd door de Filao boom, een boom die rondom de Indische Oceaan  verspreid is.

Nadat we de bankzaken hadden geregeld, reden we naar de nieuwe tijdelijke brug over her kanaal. De oude brug is in het najaar van 2012 kapot gegaan door een te zware vrachtwagen. Die oude brug zijn ze nu aan het slopen. Bij de nieuwe brug stapten we in een pirogue, die door 8 roeiers werd voortgeroeid. Toen we halverwege waren begonnen twee roeiers te trommelen en de roeiers zongen daarbij. Toen we een andere pirogue zagen, werd onze boot onder luid getrommel en gezang voortgestuwd, alsof er een wedstrijd gehouden moest worden. Ik heb dit alles geregistreed met de videocamera.

Bij aankomst in het vissersdorp werden we belaagd door souvenirkopers. Ik kocht buideltjes met kruiden. Voor de vrouwen in onze groep blijkt shoppen een levensbehoefte: Petra, Anneke, Annelies en Janny moesten tassen, kralen en sjaals kopen. Voor hen gold: ik shop, dus ik besta.

Uiteindelijk belandden we op her strand, waar een grote vis (zo groot als een tonijn) gebakken werd. De lunch werd een smakelijke maaltijd.

Na de lunch staken we met de pirogue het kanaal over om de vanilleplantage te bezoeken. Dat bezoek viel ons allemaal tegen, omdat de oogst al maanden voorbij was.  We konden alleen wat planten zonder bloemen of vruchten zien.

Die avond aten we een eenvoudige maaltijd bij het restaurant bij de bungalows. We gingen op tojd naar bed, want de volgende dag moesten we om half zes weg, zodat we de trein van Manakara naar Fianarantsoa konden nemen. De trein vertrekt om 7.00 uur, maar we moesten om 6.00 uur bij het station zijn.

Dit bericht is later ingetypt.

Op maandagochtend zijn we van Ranomafana naar Manakara gereden,  waar we aan het begin van de middag bij hotel Vanilla in het centrum van het dorp aankwamen. Na een heerlijke lunch reden we met ons busje naar de bungalows aan de zee. Tijdens de vorige reis sliep ik ook in een bungalow aan de kust, op een half uur lopen van het dorp. Nu sliepen we 8 km ten zuiden van het dorp.

De bungalows waren ruim en door de vele bedden hadden we allemaal ons eigen bed. Aan her eind van de middag liepen we even naar her strand, waar een paar van onze reizigers de watertemperatuur hebben getest. Helaas is de ooskust van Madagaskar niet geschikt voor zwemmers: er zijn heftige stromingen en als je ver gaat kan je ook een haai tegenkomen.

Die avond aten we in het restaurant op het duin, met de branding van de indische Oceaan als achtergrondgeluid. Natuurlijk hebben we allemaal een visje gegeten, aangevukd met rijst, frites en peultjes.

Ik had als programmaonderdelen voor de dag er op bedacht: over het kanaal van Pamgalanes naar een vissersdorp en een bezoek aan de Vanille plantage.  Onze chauffeur bleek ook hier over connecties te  bezitten en hij kon dat voor ons regelen, met een vismaaltijd op her strand er tussen door.

Gisteravond hebben we een avondexcursie gedaan om de nachtdieren te  bekijken. Om halfzes vertrokken we naar het bos boven Ranomafana. Met zaklantaarns hebben we geprobeerd wat dieren te zien. Dat lukte goed, we zagen de muislemuur (actief) en een aantal kameleons, die in rust waren.

Vandaag heb ik met Anneke, Annelies, Jan en Petra een lange tocht door het regenwoud van het Ranofana Nationaal Park gemaakt, waarbij we naast het secundaire woud (wat we gisteren ook zagen) ook het primaire woud zagen. Het primaire regenwoud had veel meer soorten en grotere bomen

We zagen weer de gouden bamboelemuur, maar ook een nieuwe soort, de grote bamboelemuur.  We konden deze lemuur tot op een afstand van 3 meter benaderen. Ik heb foto’s en een video van hem gemaakt. Helaas is deze soort ernstig bedreigd, in het Nationale Park leven alleen  nog de twee individuen die we zagen: het was een mannetje en zijn dochter, dus er zijn geen nakomelingen te verwachten. We moesten langs de hellingen klauteren om dicht bij de dieren te komen. Op een bepaald moment zag ik dat mijn pols bloedde. Volgens onze gids Stefan was dit de werking van bloedzuigers. Ik zag ze niet, we zagen ze wel later op de dag.

Tijdens onze lunch aan een tafeltje onder een afdakje kwamen twee mangoesten langs. Ze waren niet schuw, ze kwamen naar ons toe toen we stukjes brood naar hen gooide. Ik kon een groot aantal foto’s en wat videofragmenten van hen maken. Ik vond het het hoogtepunt van de dag.

We kwamen na 19,4 km lopen, met veel klimmetjes en afdalingen, weer bij hotel Manja aan.

Morgenochtend rijden we naar Manakara, een plaats aan de Indische Oceaan.

Gisteren hebben we ongeveer zes uur gereden om in Ranomafana aan te komen. In het stadje Ambositra hebben we buiten geluncht. Een band speelde op straat dansmuziek en 4 mannen en 4 vrouwen dansten hierbij en zongen Malagassische liedjes. Van de videofragmenten die ik toen gemaakt heb, hoop ik na de reis een filmpje te maken dat ik op YouTube zal zetten.

We hebben onderweg een stop bij een uitzichtpunt gemaakt, waar ook veel dorpelingen met hun waar zaten. Dat was allemaal gezellig.

Tegen donker kwamen we bij het hotel Manja in Ranomafana aan. Mijn Facebookvriendin Didice was al aangekomen, maar ze was naar het dorp gegaan. We kregen kamers in bungalowtjes, die langs de helling stonden: dat betekende heel vaak trappen omhoog en omlaag lopen.

Toen ik later in het restaurant kwam, was Didice aangekomen. Zij reist de komende vijf dagen met ons mee. Na onze maaltijd heb ik haar de spullen gegeven, die Aukje  en een bedrijfje in Itrecht (stethoscopen en andere medische materialen, een anatomieboek) hadden meegegeven. Ik hoop dat ze dat kan gebruiken bij haar opleiding tot verpleegster. Ze bladerde in ieder geval lang door het dikke anatomieboek. Er zijn foto’s van gemaakt.

Vandaag hebben we een excursie door het Ranomafana Nationaal Park gemaakt. We hadden geluk, dat we vier lemuursoorten konden zien: de gouden bamboelemuur, de red-frontend bruine lemuur, de zwart-wit tuffed lemuur en de Edward’s Sifaka lemuur . Het pad liep omhoog en omlaag, het was een intensieve wandeling.  Naast de lemuren hebben we ook een paar bloeiende orchideeen gezien.

Na terugkomst hebben we een lunch in ons hotel genomen. De foto hieronder is genomen tijden onze lunch om 14.30 uur.

Foto: Robert

Om half zes gaan we weer weg om een avondexcursie te doen.  We gaan dan met zaklampen  de nachtdieren bekijken en proberen te fotograferen.

Vanochtend heb ik even over het landgoed van Residence Madalief gedwaald. Ondanks de hoogte van 1500 meter, was het om half acht al een heerlijke temperatuur.

De groep in de tuin van Residence Madalief

Gisteravond las ik mijn mail. Ik kreeg ook een bericht van mijn uitgever Free Musketeers. Zij gaan mijn derde boek, weer een roman, uitgeven. Deze roman is, evenals mijn reisverhaal “De roep van de Indri”., ontstaan door mijn driemaanden durende reis in 2012. De titel van de roman is “Het verdriet van Koesoesoe en hij speelt ook op dit fascinerende eiland. Na mijn terugkomst in oktober heb ik nog wat werk er aan, maar ik denk dat hij dan rond december verschijnt.

Na het ontbijt,  rond half tien gaan we met her busje richting Ambositra en daarna Ramanofana.

Vandaag zijn we van Antananarivo naar Antsirabe gereden.  Op weg naar Antsirabe hebben we eerst sim kaarten en een mobiel voor mijzelf gekocht. Ik kan nu contact leggen met George,  Didice en Gerald.  George in Tamatave (centre lambahoany) regelt voor ons de trekking in de vierde week van onze reis. Gerald Santos (Santostrekking) heb ik in 2004 ontmoet. Hij heeft toen de trekking voor mij een vriendin in het Andringitramassief geregeld. Nu gaat hij zorgdragen voor dezelfde trekking voor 9 personen: hij zorgt voor 5 tenten, 9 slaapzakken en de maaltijden voor onze trek in Andringitra.  Didice heb ik in 2012 ontmoet in hotel Jardin de la Mer in Mananjary.  Daar werkt ze in de bediening, nu doet ze een opleiding in de verpleging. Vanaf 2012 hebben we af en toe gechat en nu gaat ze vanaf morgen een paar dagen meereizen.

Vanmiddag zijn we een half uur bij het Lake Andraikida geweeest. Toen we na het bezoek aan het meer terugkwamen in Antsirabe was iedereen gecharmeerd van de mooie boulevard in die stad. We liepen er nog een kwartier rond.

Om half zes reden we naar ons overnachtingadres,  Residence  Madalief, zeven kilometer ten zuiden van Antsirabe. De Nederlandse eigenaresse en haar Malagasy vriend hebben een opvang van wezen, die ze proberen aan het werk te krijgen. We slapen nu in riante bungalows in een fijne omgeving.

Tijdens onze rit hoorde ik ook dat Corrie gisteren bijna beroofd was geworden in Tana. Een onverlaat wilde haar tasje stelen, maar door hard te schreeuwen werd ze geholpen door twintig vrouwen die om haar heen gingen staan.  Gelukkig is de beroving niet gelukt.  Kortom, we zijn blij dat we uit Tana zijn vertrokken.

Morgen gaan we naar Ranomafana, we slapen daar in hotel Manja. We slapen daar twee of drie nachten en we hopen daar twee dagen in het Ranomafana Nationale Park te lopen. Hopelijk zie ik weer de bamboelemuur, een lemurensoort die pas in 1985 ontdekt is.

Gisteravond kwamen we omstreeks 1.00 uur ’s nachts in hotel Anjary aan. We waren bekaf. Nadat iedereen vanochtend uitgeslapen had, zijn we om 11 uur op pad gegaan.

Geld wisselen was een probleem, dat ons veel tijd kostte. Maar wat mij enigzins van slag bracht, was de diefstal van de portomonee van Herman. Toen we na het ontbijt de stad ingingen werd hij na een kwartier wandelen al beroofd van zijn portomonee met 50 euro en een ING pasje. Ik liep voorop in een straat en had niet in de gaten dat hij achter mijj ingesloten werd door 3 jonge mannen. De gebeurtenis heeft ons extra waakzaam gemaakt.

Het leven van een miljonair gaat niet over rozen.

Vanmiddag moesten we veel tijd uitttrekken om geld te pinnen. We wilden voor de hele groep 15 miljoen ariary uit de pinapparaat te halen met 2 prepaid visakaarten, maar de hard werken lukte het maar om 2 miljoen te pinnen. Kortom het leven van miljonairs is niet altijd gemakkelijk.

We bezochten Zimbazaza, de planten- en dierentuin van Antananarivo. Een gids leidde ons langs  de lemuren, de fossa en de planten.

Na een fantastisch lunch bezochten we de Rova, het paleis van de laatste koningin van Madagaskar, die 1896 moest aftreden van de Fransen.

Petra had iets te enthousiast naar een wandkleedje gekeken. Twee vrouwen met wandkleedjes volgden ons over het terrein van de Rova. Het leek er op, dat zij alle familieleden hadden ingeschakeld ons elke keer weer te verrassen met hun kleedjes.

Corrie heeft vandaag haar eigen programms gedraaid. Als ibu wordt ze door allerlei jonge mannen in de gaten gehouden en verzorgd:  ze vliegen voor haar om het haar naar de zin te maken.

Vanavond hebben we heerlijk gegeten in restaurant Sakamanga. Na de maaltijd heb ik de overnachting voor morgen geregeld: we slapen bij Madelief bij Antsirabe. Madelief is een project van twee Nederlanders

Het is tijd om te gasn slapen. Tot de volgende keer

Morgen, dinsdagochtend 8 september,  vertrekken we naar Madagaskar. Ik ga met 8 andere personen:
Corrie, Jan, Annelies en Petra ken ik van de Hortus, waar ze evenals ik, vrijwilliger zijn. Herman, Anneke, Robert en Janny zijn er bij gekomen  na de lezing die ik in november in de Hortus gehouden heb.

Als het goed gegaan is, staat er bij aankomt op luchthaven Ivato een busje voor 12 personen klaar. Die zal ons naar hotel Anjary brengen, waar ik al een aantal eerdere keren geslapen heb.

Woensdag zullen we de hoofdstad Antananarivo (afgekort Tana) gaan verkennen, waarbij we onder ander de Rova en Tsimbazaza (planten- en dierentuin) zullen gaan bezoeken.

Donderdagochtend 10 september gaan we met het busje naar het zuiden, richting Antsirabe. We gaan dan ook langs een mooie meer. Vrijdagmiddag 11 september zullen we bij het eerste Nationale Park aankomen, Ranomafana Nationaal Park, een Nationaal Park dat de hellingbossen aan de oostkant van het eiland beslaat.

Tot later, Fred