Gisteravond zijn we in 4 bungalows terecht gekomen bij hotel Orchidee in Bekopaka. Bij het ontbijt in het restaurant melden Jan en Arend dat ze een hele dierentuin in de nadrukte/WC hebben: ze durven de WC niet door te spoelen, omdat dan de kikkers en hagedissen ook doorgespoeld worden. In de bungalow van Hans en mij hebben we ook gekko’s en kikkers gezien. Na het ontbijt liepen we van het hotel naar de ingang van het Tsingy de Bemaraha National Park. We kregen 2 gidsen mee. We liepen het gebied van de kalkspitsen in. Deze tocht had ik in 2012 ook met Jocelyne, Simon en Zeno gedaan. Het bestond nu ook weer uit kruipen door gaten, beklimmen en afdalen van trappertjes. Ook kwalmen we weer op een plateau, waardoor we een mooi uitzicht kregen over het grillige landschap. Na twee uur lopen, klauteren, liepen we het park uit. We namen bij eeen stalletje dichtbij het bezoekerscentrum eeen lunch, bestaande uit brood en een gebakken tilapiavis.

Na de lunch maaakte ik met Hans, Annelies en Jan een boottocht over de Manambolorivier.

Deze dag vertrokken we vroeg uit Morondava. De special 4WD truck stond voor hotel Zoom.

Omdat ons hotel geen ontbijt bood, gingen we naar een tent aan de overkant. Daarna reden we in de truck naar Bekopaka. Enkele kilometers konden we de RN 35 volgen, daarna sloegen we linksaf een onverharde weg in naar het noorden. We passeerden de Allee de Baobab en Kirindy Reserve. Enkele uren later bereikten we de Tsiribihina rivier. Er stond een behoorlijk file van auto’s, die via een bac overgezet moesten worden. Onze gids Raija besloot, dat wijzelf al zouden oversteken met een bac, die klaar stond. De truck zou later arriveren in Belo sur Tsiribihina, waar wij onze lunch zouden gebruiken.
Tijdens het wachten op het laden van bac kochten we een kokosnoot, die vakkundig door de verkoper werd geopend. Na het leegdrinken van de kokosnoot schraapte hij het restant aan kokos uit de noot en gaf dat ons om zo op te eten.
De overtocht naar Belo duurde ongeveer 20 minuten, omdat de bac ook voor een groot deel de rivier volgde. Na aankomst bij de overkant liepen we het dorp in naar restaurant Mad. Even leek er een probleem met onze truck: mogelijk kon hij niet overgezet worden, omdat bij een eerdere overzetting een vrachtwagen te water was geraakt. Maar om half drie verscheen toch onze truck.
Die middag hobbelden we verder over de onverharde weg naar het noorden.

Vandaag zouden we naar Zazamalala, de Botanische tuin van mijn vriend Simon Rietveld gaan. Ik had hem al een paar keer gebeld, maar ik kreeg steeds de Voice Mail. Hij belde ook niet terug. Toch besloten we om te gaan. We konden deze dag wat uitslapen, omdat ik op de Voice mail had ingesproken omstreeks 10.00 uur te komen. We vertrokken met ons busje om 9.00 uur van ons hotel.
Simon had nu een bord langs de RN 35 gezet, zodat we de tuin voorbij het dorp Tsinorana gemakkelijk konden vinden. Bij de vooringang van de tuin bleek de poort op slot. we reden door naar de poort aan de zijkant, die ook op slot bleek. Door een paar keer te roepen verscheen hij, begeleid door een van zijn personeelsleden. Hij had ons niet verwacht, maar hij vond het fijn om ons te ontvangen.
Omdat ik in 2012 zeker meer dan 6 weken in zijn huis geslapen had, kende ik de tuin goed. Omdat Simon blind is, hebben we samen de groep rondgeleid door de tuin. Ik omNtdekte ook bloemen en planten, die door Simon nog niet opgemerkt waren, omdat zijn tuinmannen weinig kennis hebben en niet goed weten hoe ze met de tuin moeten omgaand.
Tijdens onze wandeling had Simon zijn huishoudster de opdracht gegeven om een lunch voor ons te verzorgen van rijst, groenten en zebuvlees. andere personeelsleden kregen geld in hun handen gedrukt om bier en cola in het dorp te halen.
De hele groep genoot van de tocht door de tuin en de verhalen van Simon: hij is een fascinerende en bevlogen man, die regelmatig moet opboksen tegen de cultuur van dit land.
We lunchten aan een lange tafel onder de grote Ficusboom, Ficus tillandifolia. In 2012 heb ik vaak in de schaduw van deze boom Simon geholpen met het determineren van planten.

Vandaag reden we van Antsirabe naar Morondava. Het was een lange weg, dus we vertrokken vroeg.
Vanuit Antsirabe volgden we de RN 25 naar het westen. We kwamen in de stad Midravizao, de warmste plek van Madagaskar. Voorbij die stad lunchten we. De weg verder naar Morondava ging steeds meer door een open landschap met onder andere de Bismarck palm (Bismarckia nobilis). We stopten op een plek, waar mooie palmen stonden. Onze volgende stop was bij Restaurant Badia, waar ik nu het dak gemaakt van de bladeren van de Bismarck palm kon bewonderen (dat werd in 2012 gerenoveerd toen ik er langs kwam).
In het donker bereikten we ons hotel Bougainvillers op het schiereiland Nosy Be van Morondava. We kregen hier 4 bungalows. We aten onder het geruis van de zee (het Kanaal van Mozambique).

Vandaag zijn we vanaf Antananarivo naar Antsirabe gereden. We vertrokken vroeg, zodat we rond half twaalf in Antsirabe aan. We liepen daar de statige Avenue de l, Indepedance af vanaf het treinstation naar het hotel de Therme. Onderweg namen we een koffie op een terrasje. Daarna reden we met het busje naar Lac Tritiva ten westen van Antsirabe. Onderweg lunchte we in een restaurant bij een ander meer.
Toen we bij Lac Tritiva aankwamen, werden we verwelkomd door kinderen vanaf 8 jaar. We liepen rondom het kratermeer en werden steeds lastig gevallen: ze wilden, dat we hun stenen kochten. Van twee meisjes (Lala en Christel) en een jongen (Christoffel) maakte ik foto’s. Uiteindelijk kocht ik stenen van hen.
Hierna reden we terug naar Antsirabe en daarna naar Residence Madalief, waar we sliepen.

We sliepen uit, omdat we laat naar bed waren gegaan. Om half twaalf vertrokken we met ons busje naar de Rova, het oude koninklijke paleis, dat boven op een heuvel in de stad staat. De laatste kobingin werd in 1896 door de Fransen afgezet.

Op dinsdagavond 5 september zijn we in Antananarivo aangekomen. Door vertraging van de vlucht kwamen we pas om 23.45 uur op Tana aan. De passage van de douane kostte nogal wat tijd, waardoor ik pas om 2 uur ’s nachts in een bed in hotel Anjary lag

Onze groep bestaat uit 5 mannen en
4 vrouwen, waarvan er 5 in de Hortus Botanicus als vrijwilliger werken:
Annelies (bioloog en rondleidster)
Wies (bioloog en chocoladeproject)
Arend (geoloog en rondleider)
Jan (bioloog en rondleider)
Fred (bioloog en verzorger vlinders)

Daarnaast zijn er nog 4 geinteresseerden: Han, Franny, Ineke en Hans