Vandaag deden we de treinreis, die ik zelf al drie keer eerder heb gedaan: twee keer in 2004 (heen en teug van Fianarantsoa naar Manakara) en een keer in 2012 (ook toen van Manakara naar Fianar).

In 2004 vond ik de treintocht boeiend. Je was de hele dag onderweg, maar we kwamen toen omstreeks 17.00 uur aan bij onze eindbestemming.  In 2012 werd de tocht een beproeving, omdat de trein toen pas om 22.00 uur in Fianar aankwam. Toen bracht een taxi mij naar hotel Soratel, maar daar reageerde men niet meer op mijn aaanbellen. Ik dacht dat ik toen eenmalige slechte tocht had, maar ook nu duurde de tocht veel langer. We kwamen om 3.00 uur in de nacht aaan. Gelukkig hadden we nu een chauffeur die iets met het hotel geregeld had. Door de late aaankomst miste ik ook mijn ontmoeting met Gerald Santos, mijn Facebookvriend en trekking organisator voor de trektocht in het Andringitramassief. Onze hele ploeg was bekaf, dus we konden ook niet afspreken om de volgende dag vroeg te vertrekken: uk sprak met de groep af, dat we op donderdag om 11.00 uur  zoudenproberen te vertrekken.

Het eerste deel van onze treinreis was aangenaaam. Op de verschillende stations wachtte de trein enige tijd (voor inladen en uitladen van goederen), waardoor we steeds vers fruit en andere hapjes konden kopen. De mandarijnentijd bleek voorbij, die waren er in 2012 in grote hoeveelheden. Er waren wel veel bananen.

Na ongeveer 16.00 uur begon onze reis onaangenaaam te worden. De lokomotief kon met moeite de trein voort trekken en moest uiteindelijk vervangen worden door een andere. Helaaa, de treintocht van Fianar naar Manakar kan ik geen enkele toerist meer aanbevelen. Door slecht onderhoud aan de rails en materiaal kan de trein op grote stukken niet harder dan 10 km per uur rijden.