Ik sliep de nacht kort: om 4.00 uur ging ik naar bed en om haf negen liep de wekker af. Om negen uur zou ik Gerald Santos bij het ontbijt in hotel Soratel treffen. Gerald Santos ken ik van de trekking in Andringitra in 2004, die hij toen perfect georganiseerd had. Ik had voor onze reis gevraagd of hij de trekking weer kon organiseren voor 9 personen: 5 tenten, dragers en maaltijden verzorgen.

De afgelopen dagen heb ik via Facebook, e-mail en telefoon regelmatig contact gehad met Gerald om de trekkking door het Andringitramassief mogelijk te maken.  De trekking volgens het schema van 2004 valt niet te realseren: de toegangsweg vanuithet zuidwesten is zo achter uitgegaaan, dat onze chauffeur Mamy hem niet wil rijden. Gerald heeft weer andere mogelijkheden geopperd, ik heb hem de dag ervoor via mijn telefoon laten praten en er leek een oplossing zicht. Petra spreekt goed Frans en kan daarbij goed helpen.

Tijdens het ontbijt kom ik gelukkig Gerald tegen. Hij heeft die nacht uren op ons gewacht bij het station, maar we kwamen pas laat aan. Hij s toen gaan slapen, hij had helaas mijn smsje niet gelezen.  Gerald vind dat Petra niet meekan. Zij is op de tweede dag in Ranomafana Nationaal Park uitgegleden en ze heeft een kwetsuur aan haar knie. Heeel jammer, maar het is niet vestandig om haar in eeen berglandschap te laten klimmen en dalen met de knie. Zij zal door Gerald naar het hotel buiten Andringitra worden gebracht, waar onze tocht eindigt.

Gerald heeft een oplossing voor de vervoersproblemen: wij gaan met ons busje naar Ambalavao en daar stappen de trekkers over in een gehuurd busje doot Gerald dat wel de slechte weg kan rijden.  Op het gehuurde busje zullen ook de tenten, slaapzakken en andere materialen vervoerd worden. vanaf Ambalavao zullen Mamy, Petra en de grote rugzakken naar het hotel rijden.

Het lukt ons om rond 11.00 uur te vertrekken. Ik neem afscheid van Didice, die vijf nachten (Ranomafana ,  Manakara en de treinreis) en dagen met ons opgetrokken heeft.  Ik hoop dat ze er van genoten heeft. Ze heeft in ieder geval kunnen genieten van een aantal dagen lekker kunnen eten en een eigen kamer in het hotel.  Ze heeft ons af en toe kunnen helpen, omdat ze Malagassisch spreekt.

We rijden naar Ambalavao en bezoeken daar de papierfabriek, in afwachting van Gerald. Die komt na enige tijd met een taxi-brousse, die hij gehuurd heeft. Na de lunch bij de papierfabriek rijden we met de gehuurde  naar de bergen, dat betekent veel hobbelen, regelmatig uitstappen en lopen omdat het busje anders niet tegen de helling omkomt. Bij het vallen van de duisternis bereiken we onze eerste kampeerplek bij de toegang van het Park. De tenten blijken koepeltenten te zijn en die vallen niet tegen.

De kaartjes hieronder heb ik later thuis geproduceerd en die geven de gelopen routes weer in 2015 (zwart en rood) en in 2004 (blauw en groen).