Om 3 uur ’s nachts werden we door mijn Iphone gewekt. We stonden in het donker op en gingen naar buiten.  Bij de toyota 4 WD drive die voor de deur stond, deed ik mijn arm door het raampje. Om de chauffeur te wekken: er kwam een gegrom als antwoord terug. Toen bleek dat ik de verkeerde auto had. Onze auto stond wat verder.  Maar ook onze chauffeur wilde niet actief worden. Hij zei dat we pas om vijf uur zouden vertrekken. Hadden wij het verkeerd begrepen of had hij het verkeerd gezegd? We besloten weer naar onze slaapplek te gaan.

Om vijf uur liep de wekker weer af. Nu vonden we buiten onze chauffeur in een actieve staat terug. Hij toeterde en na enige tijd reden we weer.  Rivieren met ponten kwamen we niet meer tegen, wel half vergane bruggetjes over riviertjes. Wij stapten dan uit en liepen over de planken van de oude brug naar de overkant.  De auto reed dan door de rivier naar de overkant.  De bruggen waren af en toe smal en bestonden uit slechts een of twee planken naast elkaar, waar vroeger de wielen over hadden gereden. Ik moest mij concentreren om ondanks mijn slaapdronkenschap zonder vallen de overkant te bereiken.

Omstreeks 11 uur in de ochtend bereikten we Maroantsetra.  De hoofdstraat van dit dorp voelt als het einde van de wereld: verder rijden van hier kan je ook niet.

De personen uit de achterbak werden bij het taxi-brousse station afgezet en daarna werden we bij het kantoor van het Masoala Nationaal Park afgezet. Het liefst wilde we mer de boot meteen doorreizen, maar daarvoor moesten we wat zaken regelen in het kantoor.

Het bleek hoogseizoen in het Masoala Nationale Park te zijn. Alle gidsen waren deze dag bezet en we konden dus niet meteen weg. We hadden 3 dingen nodig om naar Masoala schiereiland te kunnen reizen: een hotel, een boot en een gids. Als een van deze drie er niet zou zijn, dan ging het feest niet door. Laurent, de dienstdoende administrateur dacht eerst nog een ranger te zoeken, maar na enige tijd zei hij: kom om 3 uur maar terug, dan weet ik meer. Annelies en ik besloten nu een hotel te zoeken, we kwamen na 5 minuten lopen bij het hotel Manga Beach. Dat was een luxe hotel met goede bedden en prima toiletfaciliteiten, dat 120.000 ariary (36 euro) per kamer kostte. Maar we vonden dat we dat verdienden na de zware autotocht van Tamatave naar Maroantsetra. De eigenaresse van het hotel haalde haar auto en met deze auto haalden we Corrie, Jan en de bagage op.

Na een uitgebreide douchebeurt namen we een ontbijtlunch aan de tafeltjes voor het hotel. Het was inmiddels 1 uur, we wisten niet meer of we zouden ontbijten of lunchen. Corrie en Annelies namen een ontbijt, Jan en ik namen een heerlijk visje met frietjes en bonen. Daarna konden we nog anderhalf uur bijslapen.

Om 3 uur gingen we weer naar het kantoor van het Masoala Nationale Park. Laurent had inmiddels een oplossing gevonden. Een gids die aan een ander groep extra was toegevoegd kon hij vrijspelen. Wij konden nu gebruikmaken van de gids Donnee. We belden hem op en spraken af dat hij om 6 uur die avond bij ons hotel zou komen.

We liepen terug naar hotel Manga Beach. Ik probeerde via de telefoon de adressen van de hotels op het Masoala schiereiland te bereiken. Een deel van de telefoonnummers in de Bradt gids bleek niet meer te kloppen van diegenen die ik wel kon bereiken leverde het niets op: ze waren vol of de verbinding viel uit. Annelies was met de receptionist van ons hotel gaan praten. Die vond een oplossing, we konden vanaf zaterdag tot woensdagochtend bij de Hippocamp Lodge slapen. De eigenaren zouden ons op zaterdag met de boot ophalen.

Na een gesprek met onze gids Donnee en weer een heerlijke maaltijd rolden we in onze ruime bedden op 3 kamers op de tweede verdieping van het hotel. Ondanks het gedreun van de muziek bij een party ter ere van de nieuwe rechtbankvoorzitter kon ik snel in slaap komen.