Op deze dag zouden we een lange tocht gaan maken. Toen ik die ochtend wakker werd, was het stralend mooi weer. Na het ontbijt vertelde Donnee zijn plan. We zouden eerst 40 minuten langs de kust naar het zuiden lopen. Op een bepaald punt aan de kust zouden we een picknick krijgen. Voor de picknick zouden we een traject over een pad langs de kust heen en terug kunnen doen en na de picknick een tocht omhoog door het primaire woud naar een waterval en weer terug.
Na deze bespreking, die Donnee met zijn voet in het zand deed, vertrokken we. Voor de zekerheid stopten we een regenjack in onze dagrugzak, hoewel de hemel op dat moment er helemaal blauw uitzag. We gingen op weg naar de bewuste picknickplek, maar daar deden we zeker 2 uur over omdat wij veel vragen over de aanwezige planten en met name de bomen hadden. Hoewel Donnee het antwoord op veel vragen niet kon geven, was het toch een leerzame ochtend: een aantal bomen die we de dagen ervoor groot in het bos hadden gezien, zagen we nu als kleine boompjes. Daardoor kon ik nu de bijbehorende bladeren en bloemen gemakkelijker fotograferen, waardoor ik een completer beeld van die bomen had.
Onze tocht langs de kust bracht ons uiteindelijk op het strand, waar we uitzicht hadden op een bountykust met een onbewoond eiland daarvoor.
Nadat we even hadden uitgekeken op dat eiland, liepen we terug naar de voorgestelde picknickplek. Daar bleken we enkele minuten eerder te zijn dan het personeel van de lodge: we zagen hen op het strand komen aanlopen. We kregen weer een uitgebreide lunch. Zelf bier, cola en de flessen digestief voor de afsluiting van de maaltijd waren meegenomen. Daardoor duurde de lunch misschien wel te lang: we vertrokken pas om kwart over twee aan onze route naar boven.
Tijdens onze tocht over het pad naar de watervallen hadden we weinig vragen, waardoor we goed konden doorstappen. Rond vier uur bereikten we de watervallen. Daar pauzeerden we een kwartier. In deze pauze maakte ik foto’s van een paarsbloeiende orchidee op de rotsen. Die hoopte ik later nog met het orchideeenboek op naam te krijgen. Tijdens onze terugtocht zakte de zon langzaam naar de horizon. Een vogel (of was het toch een krab, wat Donnee beweerde) begeleidde ons tijdens de hele tocht omlaag met 3 achtereenvolgende toontjes. Helaas zagen we het dier niet. Ook de coucal liet zich horen. Madagassiers beweren dat ze aan her geluid van de coucal kunnen horen hoe laat het ongeveer is: aan het einde van de dag produceren ze een ander geluid dan in de ochtend of om 12 uur overdag. Het geluid van de coucal is een aflopende roffel.
We kwamen ook nog een witbloeiende orchidee tegen.
Toen we weer bij de picknickplek waren, was de zon inmiddels ondergegaan. Het pad over het strand en het pad er achter liepen we nu in het donker.
Met de 2 zaklantaarns, die Donnee had meegenomen, lukte dat goed. Bij terugkomst op de lodge hadden we weer een vorstelijk diner. We besloten om op dinsdag, onze laatste volledige dag op het Masoala schiereiland, slechts een halve dag te gaan lopen en in de middag te gaan relaxen: zwemmen, lezen, slapen. Zelf had ik ook een grote behoefte om te lezen.