Deze ochtend moesten we op tijd terug zijn in Maroantsetra. Voor 11 uur moesten we onze tickets voor de bootreis van de Melissa Express die komende nacht bevestigen: George had die voor ons laten reserveren. De boot van Maroantsetra naar Soanierana Ivongo zou pas om 2 uur ’s nachts vertrekken. We zouden na de bevestiging nog een tochtje naar Nosy Mangabe (het eiland, waar de Aye-aye woont) kunnen maken. Donnee zou dan weer als gids mee kunnen gaan.

Om half acht stapten we met Donnee en het personeel van de lodge weer in de Zodiac. Die bracht ons in anderhalf uur weer terug naar Maroantsetra.

Bij het kantoor van de Melissa Express bevestigden we de tickets en de grote bagage wer gewogen en ingecheckt. Het was overdag fijn dat we geen omkijken hadden naar onze rugzakken en koffers, maar die avond zouden we anders piepen.

We liepen met onze dagrugzak weer terug naar de aanlegplaats van de Zodiac. Donnee had de boot kunnen reserveren voor de rest van die dag en er zou een picknick gemaakt gaan worden, die we mee zouden nemen. Ik ging met Corrie naar het gebouw van het Nationale Park, waar we Laurent weer aantroffen. Aan hem betaalden we de toegang voor het Reserve Speciale de Nosy Mangabe. Rond 12 uur vertrokken we weer met de boot en na twintig minuten varen kwamen we bij het eiland aan, dat voor de kust van Maroantsetra ligt.

Op het eiland maakten we een wandeltocht van een paar uren, vanaf de aanlegplaats omhoog naar de 313 meter hoge top en vandaar weer via een andere route omlaag. We zagen ongeveer dezelfde soorten bomen,  die we ook in het Masoala Nationale Park hadden gezien. Op het 520 hectare grote eiland leven enkele families van de black-and-white ruffed lemuur, die regelmatig schreeuwden: volgens Donnee maakten ze die krijsgeluiden, omdat ze bang zouden zijn dat wij hun vruchten in hun territorium zouden eten. Zouden deze lemuren ons echt als concurrenten zien? De afdaling terug naar de kust was op enkele plekken moeilijk. Tot twee keer gleed ik onderuit. Volgens Annelies was dat de straf van de voorouders, die in de tomben onderweg lagen. Per ongeluk had ik die aangeraakt en dat is een fady (taboe).

Tijdens onze tocht zagen we ook kleine kikkers, waaronder een Mantella met een gifgroene rug (Mantella manery of Mantella laevigata).

De aye-aye zouden we nooit te zien krijgen, dat is een nachtdier. En nocturnes zijn op dit eiland door de Nationale Parkdienst verboden.

Om half vijf waren we beneden en toen kregen we onze verlate lunch. Dat was weer een fantastische maaltijd, waar we niet te lang van konden genieten. Even na vijven zei Donnee dat we terug moesten keren na Maroantsetra. Het zou snel donker worden en men wilde waarschijnlijk niet in het donker varen. Toen we in de boot stapten, begon het te regenen. Terwijl de boot weg vaarde probeerden we onze regenjacks uit onze dagrugzakken te halen. Het ging heftig regenen en de lucht en de zee veranderden in een grijze massa. Binnen een paar minuten waren we, ondanks onze jacks, drijfnat. Ik kon gelukkig mijn camera en Iphone nog droog wegstoppen, maar van de kleren die ik aanhad was er niets meer droog.

Toen we weer in Maroantsetra aankwamen, was de regen opgehouden. We besloten in het lege restaurant van hotel Manga Beach plaats te nemen om daar wat te drinken en later wat te eten. Als verzopen katten zaten we aan een tafel in het restaurant.  We konden geen droge kleren aantrekken, want die zaten in de bagage die ingecheckt was.  Tijdens een gesprek van Annelies met de receptionist kregen we een interessant aanbod: we mochten die avond gratis een kamer op de tweede verdieping gebruiken. Dat aanbod namen we aan. We konden ook met hem afspreken dat het restaurant vier borden Spaghetti Bolognaise zou maken. Die vier borden zouden om 11 uur in de magnetron gezet worden, zodat we dan nog zouden kunnen genieten van een verlate avondmaaltijd.

Wij gingen naar de kamer en namen er om de beurt een douche in de badkamer. Corrie, Jan en Annelies gingen op de brede matras wat slapen, ik besloot in een stoel te gaan zitten en verder te lezen in mijn boek. Om kwart voor elf liep het alarm af op mijn Iphone. We deden onze natte kleren weer aan en gingen naar beneden, naar het restaurant. De receptionist ging aan het werk om onze maaltijden op te warmen. Even later konden we eten. Om twaalf uur stapten we in de taxi, die ons naar de aanlegplek van de Melissa Express zou brengen.