In de ochtend maakten we een tocht van vier uur naar het bos. We kwamen weer de bekende reuze bomen tegen, zoals Canarium spec. Intsia bijuga en Uapaca spec.  De Canarium bomen hebben grote steltwortels, waarin je je kunt verbergen. Onze gids Donnee liet zien hoe hij schuilt bij zwaar weer.

Ook kwamen we kleine krabbetjes tegen en kleine Mantella kikkers.

De helmut vanga, een karakteristieke vogel uit dit Nationale Park, vloog verschillende keren voorbij, maar het lukte mij niet hem te zien en te fotograferen. Ik kreeg wel de Madagascar flycatcher, een vogel met een bruine borst, op de foto.

Op de terugweg liepen we door het terrein van de Arol Lodge, waar we de red frontend lemuren zagen eten van de vruchten van een Ficus lutea boom.

Na de uitgebreide lunch zouden Corrie, Annelies en ik de plaatselijke basisschool gaan bezoeken. Ik had aan Donnee gevraagd of dat mogelijk was. Hij had die ochtend al toestemming gevraagd aan de mevrouw die daar les gaf. We moesten na de lunch even wachten totdat alle leerlingen weer binnen waren. Van ons terras in de lodge konden we zien of er nog leerlingen buiten aan het spelen waren. Om kwart over twee zagen we geen kinderen meer buiten en we liepen naar de school, die bestond uit 5 afzonderlijke huisjes die elk een klaslokaal bevatte. In elke klaslokaal zat een andere jaargroep. Alle groepen kregen tot voor kort door die ene schooljuffrouw les: ze moest dus de hele dag van het ene lokaal naar her andere lokaal lopen. Sinds kort was er nu ook een schoolmeester, die twee groepen onder zijn hoede had genomen.

We zagen 3 groepen, 2 van de juffrouw en 1 van de meester. Er waren in de klaslokalen keurige banken en tafels, maar er waren weinig schriften en boeken te zien.

Bij de oudste groep van de juffrouw moest een meisje het Frans van het schoolbord voorlezen. Bij een verkeerde uitspraak van een woord werd ze meteen gecorrigeerd door de juf. Ik maakte een aantal videofragmenten, die over enige tijd op YouTube zullen verschijnen.

De rest van de middag ging ik verder met boek van Dan Brown: het verloren symbool.  Ik had de dwarsligger van Marcia gekregen en ik wilde het bij terugkomst in Tamatave daar weer uitgelezen achterlaten.

Op deze dag zouden we een lange tocht gaan maken. Toen ik die ochtend wakker werd, was het stralend mooi weer. Na het ontbijt vertelde Donnee zijn plan. We zouden eerst 40 minuten langs de kust naar het zuiden lopen. Op een bepaald punt aan de kust zouden we een picknick krijgen.  Voor de picknick zouden we een traject over een pad langs de kust heen en terug kunnen doen en na de picknick een tocht omhoog door het primaire woud naar een waterval en weer terug.

Na deze bespreking, die Donnee met zijn voet in het zand deed, vertrokken we.  Voor de zekerheid  stopten we een regenjack in onze dagrugzak, hoewel de hemel op dat moment er helemaal blauw uitzag. We gingen op weg naar de bewuste picknickplek, maar daar deden we zeker 2 uur over omdat wij veel vragen over de aanwezige planten en met name de bomen hadden. Hoewel Donnee het antwoord op veel vragen niet kon geven, was het toch een leerzame ochtend: een aantal bomen die we de dagen ervoor groot in het bos hadden gezien, zagen we nu als kleine boompjes. Daardoor kon ik nu de bijbehorende bladeren en bloemen gemakkelijker fotograferen, waardoor ik een completer beeld van die bomen had.

Onze tocht langs de kust bracht ons uiteindelijk op het strand, waar we uitzicht hadden op een bountykust met een onbewoond eiland daarvoor.

Nadat we even hadden uitgekeken  op dat eiland, liepen we terug naar de voorgestelde picknickplek.  Daar bleken we enkele minuten eerder te zijn dan het personeel van de lodge: we zagen hen op het strand komen aanlopen. We kregen weer een uitgebreide lunch. Zelf bier, cola en de flessen digestief voor de afsluiting van de maaltijd waren meegenomen. Daardoor duurde de lunch misschien wel te lang: we vertrokken pas om kwart over twee aan onze route naar boven.

Tijdens onze tocht over het pad naar de watervallen hadden we weinig vragen, waardoor we goed konden doorstappen. Rond vier uur bereikten we de watervallen. Daar pauzeerden we een kwartier.  In deze pauze maakte ik foto’s van een paarsbloeiende orchidee op de rotsen. Die hoopte ik later nog met het orchideeenboek op naam te krijgen. Tijdens onze terugtocht zakte de zon langzaam naar de horizon. Een vogel (of was het toch een krab, wat Donnee beweerde) begeleidde ons tijdens de hele tocht omlaag met 3 achtereenvolgende toontjes. Helaas zagen we het dier niet.  Ook de coucal liet zich horen.  Madagassiers beweren dat ze aan her geluid van de coucal kunnen horen hoe laat het ongeveer is: aan het einde van de dag produceren ze een ander geluid dan in de ochtend of om 12 uur overdag. Het geluid van de coucal is een aflopende roffel.
We kwamen ook nog een witbloeiende orchidee tegen.

Toen we weer bij de picknickplek waren, was de zon inmiddels ondergegaan.  Het pad over het strand en het pad er achter liepen we nu in het donker.

Met de 2 zaklantaarns, die Donnee had meegenomen, lukte dat goed. Bij terugkomst op de lodge hadden we weer een vorstelijk diner. We besloten om op dinsdag, onze laatste volledige dag op het Masoala schiereiland, slechts een halve dag te gaan lopen en in de middag te gaan relaxen: zwemmen, lezen, slapen. Zelf had ik ook een grote behoefte om te lezen.

Toen ik wakker werd in de bungalow, begon het langzaam licht te worden.  Het regende buiten. De afstand naar het terras was klein, dus kon ik zonder regenjack naar het terras aan zee lopen. Het werd al snel weer droog. We zouden om half zeven ontbijten en dan om haf acht vertrekken voor een wandeling van de hele dag naar het primaire woud.

Om acht uur vertrokken wij, buiten Donnee ging er een man van de lodge mee om onderweg in het bos een lunch te bereiden. We namen onze regenjacks in onze dagrugzak mee en die waren al snel nodig. Na een korte wandeling over het strand gingen we het bos in. Een klein paadje voerde ons omhoog het bos in. Het was weer gaan regenen, maar we besloten door te lopen. Na enige tijd werd deman met de lunch teruggesttuurd: het zou niet lukken om in het bos met dit weer te picknicken. We zouden proberen rond 3 uur weer terug te zijn in de lodge voor de lunch.

Vrij snel zagen we mooie duizendpoot, een hoogtepunt van deze dag. Het dier was ongeveer 15 cm lang en was felrood. De verbindingstukken tussen de segmenten waren zwart. De vele poten liepen in golfbewegingen over de grond. Ik maakte er foto’s en een video van.

We kwamen ook veel interessante planten tegen. Onderweg zagen we ook nog lemuren en het lukte mij wat alarmroepen van de black-abd-white ruffed lemuur op mijn iphone op te slaan. Rond 1 uur waren we de dreinende regen zat en besloten we terug te keren. Aan het einde van deze middag kon ik eindelijk weer eens lezen. Uitkijkend op de zee, met een cola in de hand, las ik een dwarligger van Dan Brown, die ik van Marcia had meegekregen. Een spannend verhaal.

Die avond maakten we om zes uur met Donnee een avondwandeling met zaklantaarns. Dat leverde in vergelijking met eerdere nocturnes weinig op: we zagen een kameleon en een rustende uil.

We waren weer vroeg aan het ontbijt, om 7 uur. Tussen. 8 en 9 uur zou Fatima met de boot vanaf Masoala schiereiland komen en daarna zouden we met de boot, onze bagage en onze gids Donnee naar de Hippocamp Lodge op het schiereiland varen.

Om half negen kwam de boot aanvaren, die aanlegde voor het hotel Manga Beach. Het was een zodiac met een krachtige buitenboordmoter. Nadat onze bagage en de vooraden voor de lodge waren ingeladen, stapten wij in. Na anderhaf uur varen kwamen we bij de lodge aan, die prachtig aan het strand lag: we kregen meteen het bountygevoel.

Het open restaurant van de lodge was om een grote mangoboom gebouwd en vanaf het terras had je uitzicht op de zee.

We konden onze spullen in 3 bungalows leggen en we kregen daarna een 4 gangen lunch op het terras. Onder het kabbelend geluid van de branding genoten we eerst van een heerlijke salade, daarna kregen we vis met frietjes en rijst. De lunch werd daarna vervolgdmet broodjes en franse kaas en daarna nog een toetje.  Als afsluiting werden er twee flessen sterke drank neergezet, die als digestief konden dienen: een tamarindedrankje of een vanilledrankje.  We kregen alle vier het Zwitserleven gevoel.

De middag vorderde, het was inmiddels haf drie. We zochten Donnee op, we wilden nog een tocht in het oerwoud maken. Die middag maakten we nog een tocht van enkele uren, waarbij we konden genieten van enkele woudreuzen (Canarium spec, Intsia bijuga, Uapaca spec.). Het was een mooie middag.

Om 3 uur ’s nachts werden we door mijn Iphone gewekt. We stonden in het donker op en gingen naar buiten.  Bij de toyota 4 WD drive die voor de deur stond, deed ik mijn arm door het raampje. Om de chauffeur te wekken: er kwam een gegrom als antwoord terug. Toen bleek dat ik de verkeerde auto had. Onze auto stond wat verder.  Maar ook onze chauffeur wilde niet actief worden. Hij zei dat we pas om vijf uur zouden vertrekken. Hadden wij het verkeerd begrepen of had hij het verkeerd gezegd? We besloten weer naar onze slaapplek te gaan.

Om vijf uur liep de wekker weer af. Nu vonden we buiten onze chauffeur in een actieve staat terug. Hij toeterde en na enige tijd reden we weer.  Rivieren met ponten kwamen we niet meer tegen, wel half vergane bruggetjes over riviertjes. Wij stapten dan uit en liepen over de planken van de oude brug naar de overkant.  De auto reed dan door de rivier naar de overkant.  De bruggen waren af en toe smal en bestonden uit slechts een of twee planken naast elkaar, waar vroeger de wielen over hadden gereden. Ik moest mij concentreren om ondanks mijn slaapdronkenschap zonder vallen de overkant te bereiken.

Omstreeks 11 uur in de ochtend bereikten we Maroantsetra.  De hoofdstraat van dit dorp voelt als het einde van de wereld: verder rijden van hier kan je ook niet.

De personen uit de achterbak werden bij het taxi-brousse station afgezet en daarna werden we bij het kantoor van het Masoala Nationaal Park afgezet. Het liefst wilde we mer de boot meteen doorreizen, maar daarvoor moesten we wat zaken regelen in het kantoor.

Het bleek hoogseizoen in het Masoala Nationale Park te zijn. Alle gidsen waren deze dag bezet en we konden dus niet meteen weg. We hadden 3 dingen nodig om naar Masoala schiereiland te kunnen reizen: een hotel, een boot en een gids. Als een van deze drie er niet zou zijn, dan ging het feest niet door. Laurent, de dienstdoende administrateur dacht eerst nog een ranger te zoeken, maar na enige tijd zei hij: kom om 3 uur maar terug, dan weet ik meer. Annelies en ik besloten nu een hotel te zoeken, we kwamen na 5 minuten lopen bij het hotel Manga Beach. Dat was een luxe hotel met goede bedden en prima toiletfaciliteiten, dat 120.000 ariary (36 euro) per kamer kostte. Maar we vonden dat we dat verdienden na de zware autotocht van Tamatave naar Maroantsetra. De eigenaresse van het hotel haalde haar auto en met deze auto haalden we Corrie, Jan en de bagage op.

Na een uitgebreide douchebeurt namen we een ontbijtlunch aan de tafeltjes voor het hotel. Het was inmiddels 1 uur, we wisten niet meer of we zouden ontbijten of lunchen. Corrie en Annelies namen een ontbijt, Jan en ik namen een heerlijk visje met frietjes en bonen. Daarna konden we nog anderhalf uur bijslapen.

Om 3 uur gingen we weer naar het kantoor van het Masoala Nationale Park. Laurent had inmiddels een oplossing gevonden. Een gids die aan een ander groep extra was toegevoegd kon hij vrijspelen. Wij konden nu gebruikmaken van de gids Donnee. We belden hem op en spraken af dat hij om 6 uur die avond bij ons hotel zou komen.

We liepen terug naar hotel Manga Beach. Ik probeerde via de telefoon de adressen van de hotels op het Masoala schiereiland te bereiken. Een deel van de telefoonnummers in de Bradt gids bleek niet meer te kloppen van diegenen die ik wel kon bereiken leverde het niets op: ze waren vol of de verbinding viel uit. Annelies was met de receptionist van ons hotel gaan praten. Die vond een oplossing, we konden vanaf zaterdag tot woensdagochtend bij de Hippocamp Lodge slapen. De eigenaren zouden ons op zaterdag met de boot ophalen.

Na een gesprek met onze gids Donnee en weer een heerlijke maaltijd rolden we in onze ruime bedden op 3 kamers op de tweede verdieping van het hotel. Ondanks het gedreun van de muziek bij een party ter ere van de nieuwe rechtbankvoorzitter kon ik snel in slaap komen.

Ik ging nog eens verzitten achter in de cabine van de 4 WD. Het lukte mij niet om zittend in slaap te komen. Ik was blij toen de chauffeur en de bijrijder uit het struikgewas kwamen om weer verder te rijden.

Het was omstreeks half vier. Zou de auto wel weer kunnen rijden of zouden de voorspellingen van Jan uitkomen? de chauffeur toeterde en van verschillende kanten kwamen de mensen, die in de achterbak meereden, weer te voorschijn. Men stapte in en de auto kwam weer in beweging. Het leek er op dat de problemen met het rechterachterwiel waren opgelost. We reden weer uren stapvoets over een slechte weg. We reden nog steeds langs de oostkantvan het Nationale Park.

Tijdens onze tocht begon het langzaam licht te worden. Natuurlijk moest de chauffeur weer regelmatig stoppen om de radiator bij te vullen. Dan konden we even uit de cabine klimmen om de benen te strekken of onze sanitaire behoeften te doen. Om kwart voor acht bereikten we een groot dorp. Dat bleek Mananara te zijn. Mananara ligt halvewege het onverharde traject, dus we waren nog niet echt opgeschoten. Waren we daar pas? Ik had gedacht dat we dit dorp gisteren al gepasseerd waren, maar dat had ik verkeerd gezien.

In Mananara hielden we een pauze van anderhalf uur. We gingen op zoek naar een plek voor een vazaha ontbijt: een ontbijt met vers brood, boter, jam en eventueel een ei of omelet.  Dit bleek niet te kunnen, dit was een authentiek Madagassisch dorp, waar je alleen bakken rijst en smaakloze oliebollen zonder rozijnen kon krijgen. Het was duidelijk dat hier bijna nooit toeristen langskwamen en dat de Franse invloed hier minimaal geweest moet zijn. We aten wat oud brood, bananen en koekjes. Om negen uur reden we weer verder.

Gedurende deze dag moesten we nog 5 rivieren passeren. We kwamen nu ook ponten (bacs) tegen, die op handkracht werden overgetrokken. Alle mannen op de platte schuit trokken een touw van de voorkant van de pont naar de achterkant van de pont, waardoor de pont met twee auto’s er op en een dertigtal mensen tergend langzaam naar de overkant bewoog. Jan en ik hielpen mee, we liepen in de roj mee en trokken het touw verder. Na ongeveer 15 keer heen en weer lopen  kwamen we met de trekpont aan de overkant. Het touw striemde en nijn handen zagen rood. Ik was blij, dat we van deze pont afkonden.

In de middag kwamen we bij een van de ponten een Oostenrijkse man tegen, die alleen langs de oostkust van Madagaskar reisde. Hij was meegelift met taxi-brousses en probeerde met onze 4 WD mee te liften. Maar de chauffeur vond dat er geen plaats meer was in de achterbak. Toen we aan de overkant waren had hij al een andere taxi- brousse gevonden waarin hij lachend meereed. Volgens hem was er voor Maroantsetra, in het dorp Rantabe, een hotel. Misschien zouden wij daar ook kunnen gaan slapen. We hadden al aan onze chauffeur gevraagd hoe ver we deze dag zouden rijden. Zouden we deze avond nog in Maroantsetra aankomen? Hij wist het niet. We waren bang dat we heel laat in de avond of in de nacht daar zouden aankomen. Hoe kon je dan nog een goede overnachtingsplek vinden? Sjimmie wilde er niet over nadenken, hij dacht alleen aan doorrijden.

We passeerden ook bruggen, die zo wankel waren, dat alleen de chauffeur er met de auto over heen ging. Wij liepen dan daarna of eerst de brug over.

Ook passeerden we een brug, waar we wel over konden lopen,. maar waarover de 4WD pick-up niet kon rijden. Die werd alsnog met een kleine bac overgevaren.

Rond 19.00 uur kwamen we in Rantabe aan. Het leek ons een goede plaats om er te slapen, maar de chauffeur stopte hier alleen maar om te eten. Later op die avond zouden we verder reizen.

Weer een nacht zittend slapen op de achterbank van de cabine? Het leek mij geen aangenaam vooruitzicht. Inmiddels hadden we besloten, dat we deze tocht – hoe spectaculair ook – niet nog een tweede keer wilden maken. Ik zou bij aankomst in Maroantsetra George bellen en vragen of hij voor de terugtocht naar Tamatave dan toch maar de Melissa boot van woensdagnacht 14 oktober kon reserveren.

In Rantabe waren geen vazaha restaurants en na enig zoeken vonden we een plek op straat waar we rijst en heerlijk klaargemaakte spaghetti bolognese konden eten, samen met 2 stokjes brochette ( een spie met geroosterde stukjes zeboevlees). Helaas waren er hier geen groenten beschikbaar.

Om acht uur reden we verder met de auto, die steeds beter leek te gaan rijden. Had het regelmatig gehamer dan geholpen? Moest ik ook maar een hamer in mijn eigen auto thuis leggen? Een vreemd geluidje, dat we aan het begin van de tocht regelmatig hadden gehoord, was verdwenen. We moesten in het donker weer bij een rivier wachten op een pont, die aan de overkant lag. Onze chauffeur kwam met een probleem:  verder op zouden we een rivier niet kunnen passeren omdat de waterstand te hoog was. Pas na 3.00 uur ’s nachts konden we verder rijden. Het probleem was voor ons pas duidelijk toen we aan de overkant waren. We zeiden tegen Sjimmie dat we dan ergens zouden willen slapen. Terugkeren naar Rantabe zou onzinnig zijn (dan moesten we met de pont weer terug de rivier over), maar in het volgende dorp zou onze chauffeur iets regelen. Op een grote matras in een kamer van een privepersoon konden drie mensen slapen en nog een persoon kon in een van de bedden van een stapelbed slapen. Van het onderste bed moest eerst nog twee kale kattewlpjes verwijderd worden, die in een kartonnen doos werden gelegd. Toen kon Annelies daar gaan liggen. Corrie, Jan en ik gingen op de grote matra liggen. Het was nu de derde nacht dat ik in dezelfde kleren moest gaan slapen. Dat gold ook voor de anderen. Ook tandenpoetsen kon nog steeds niet, de spullen zaten nog steeds onder het zeildoek boven op de auto. Het was inmiddels 10 uur geworden, we konden tot 3.00 uur nog wat slapen.

Om half vier liep de wekker af. Ik douchte met het koude water uit de kraan. Helaas had ik niet de beschikking over mihn toilettas, die zat in mijn grote rugzak onder het doek bovenop de pick-up. De avond hiervoor wilde de chauffeur onze bagage niet van het dak halen, dat zou te veel tijd kosten.

Ik schoot mijn kleren aan en ging naar buiten.  Daar trof ik Annelies aan, die in een andere bungalow had geslapen. Wij liepen naar de bungalow van Corrie en Jan. hun deur was open, maar er kwam geen rectie op mijn geklop op de deur.  Zouden ze al naar onze 4 WD zijn gegaan? We liepen naar buiten, de auto stond niet meer voor de deur.  Links, naar beneden stond een menigte tussen een aantal auto’s.  Dat bleek de pont te zijn. We hadden gisteravond dus de eerste brede rivier bereikt?  Zouden Corrie en Jan hier al op zitten?  We konden hen niet onderscheiden in het donker.  We besloten ook maar de pont op te gaan. George had ons verteld dat we tijdens de tocht 12 rivieren met behulp van een pont (bac) moesten passeren. Dat kon ik ook nog herinneren van de BBC documentaire “Dangerous Roads”. Het was nog pikdonker toen de pont na enige tijd in beweging kwam. Ongeveer om half vijf waren we aan de overkant. Toen de auto’s er afreden zagen we Corrie en Jan.  We stapten in en ook de Malagassiers uit de achterbak stapten in.

Vanaf nu reden we over een onverharde weg met kuilen en heuvels. De auto galmde en kreunde bij het passeren van de hobbels en wij werden door elkaar gehotst. Naast de chauffeur was er ook een bijrijder. Die liep of rende links of rechts van de auto om de kuilen en heuvels te zoeken, die de chauffeur moest ontwijken. Bij de wat betere trajecten reed hij op de treeplanken links of rechts mee.  Bij de grote kuilen hing hij met zijn gewicht aan de andere kant, als de auto teveel naar een kant ging hangen. Regelmatig toeterde de chauffeur. Dat was het signaal voor de mensen van de achterbak om uit te stappen en een stukje te lopen: de auto was dan te zwaar beladen om de helling te nemen. Wij moesten er alleen uit bij de rivieren en als de auto over een wankele brug moest rijden.

Na ongeveer twee uur rijden bereikten we de tweede rivier. Hier lag een bac die maar twee auto’s tegelijk kon vervoeren en wij waren de zesde auto in de rij. We konden dus rustig ergens gaan ontbijten. De chauffeur en de bijrijder hadden de voorklep van de 4 WD opengegooid en water in de radiator bijgevoegd.

Ze lagen onder de auto te hameren. Volgens Jan was er iets mis met de cardanas. Jan heeft technische natuurkunde gestudeerd en weet theoretisch hoe een auto werkt. Maar hij had geen praktische kennis om hen te kunnen helpen. Mij leek het vreemd, dat je met een hamer een auto repareert. Na ongeveer twee uur wachten konden wij op de bac.  Die dag passeerden we nog vier andere rivieren en bij elke wachttijd waren de chauffeur en de bijrijder aaan het hameren. Soms kwamen ze met lange onderdelen (de cardanas?) onder de wagen vandaan en zaten ze in het gras te hameren. De passage van de riveren vond ik steeds een echt spektakel, het oprijden en afrijden op de bac moest steeds voorzichtig plaatsvinden. Er werd dan veel heen en weer geschreeuwd om de auto via de houten op en afritten op een goede manier op de bac te krijgen.

Na de zesde rivier werd het langzaam donker. We kwamen toen in een traject van de route die in een heel slechte staat was. Het was het wegdeel dat aan de ooskant van het Mananara Nord Nationaal Park langs de zee liep. De auto reed stapvoets en de bijrijder rende van links naar rechts om naar de weg te kijken.  Omstreeks 22 uur hoorden we een kleine knal. De chauffeur stopte meteen. Vollgens Jan was er een bladveer rechts gesprongen.  ‘ Nu is de tocht afgelopen,’ zei Jan.  Maar onze chauffeur reageerde met de opmerking: ‘reparable’. Wij hadden er een hard hoofd in, we kropen weer uit onze cabine en gingen naast de weg zitten. De chauffeur en de bijrijder krikten de auto op verwijderden het wiel. Daarna gingen ze weer aan de slag met de hamer. Eindeloos werd er gehamerd. Er kwam na enige tijd een brommer langs, die een bladveer bij zich had (toevallig of was die telefonisch benaderd?).  Deze man reed na enige tijd met de veer weer weg, waarbij Annelies op zij moest springen omdat de man in het donker haar bijna omver had gereden. Na enige tijd stopten de mannen met het hameren en de chauffeur zei : ‘finished’. Wij konden ons niet voorstellen dat de auto gerepareerd zou zijn en wij zagen al het volgende scenario voor ons: met al onze bagage gaan lopen als het licht wordt of door een andere 4wd  12 of 18 uur later opgehaald worden. De chauffeur zei dat hij later verder wilde rijden en hij vertrok met de bijrijder naar een plek in het struikgewas om te gaan slapen.  Nadat we wat water hadden gegeven aan een vrouw met een baby in de achterbak besloten we ook wat te slapen, we kropen weer in de cabine in de hoop zittend wat te slapen.

Om 8 uur zaten we met onze bagage klaar. Omstreeks 8.15 uur kwam de taxi-brousse die ons naar Fenerieve zou brengen. George waarschuwde dat we in Fenerieve er voor moesten zorgen dat we alleen in de cabine zitten, dat er geen andere mensen bijkomen. Inmiddels heeft de baas van de 4 WD wel bepaald dat er in de achterbak nog anderen komen.

“houd je poot stijf, dat er geen anderen in jullie cabine komen,’ waarschuwt George nogmaals wanneer we vertrokken. Het busje reed weg en ging naar het taxi-broussestation van Tamatave, waar hij ging parkeren. Dat was tegen de afspraak, we zouden geen andere passagiers meenemen. Bovendien zouden we om 10 uur in Fenerieve moeten aankomen.  We protesteren en een charmante dame van het bedrijf komt praten met mij. Her helpt niet en dus belde ik George, die 10 minuten later komt aanfietsen op het terrein van de taxi-brousses. Er vindt weer heel wat gepraat heen en weer plaats, maar uiteindelijk vertrekken we zonder extra mensen naar Fenerieve. George drukt ons op het hart in Fenerieve geen andere mensen in onze cabine toe te laten. Hij baalde  dat ondanks eerdere afspraken de achterbak wel gevuld gaat worden met anderen.

Om kwart voor twaalf kwamen we in Fenerieve aan. De chauffeur verzocht ons bij het terras van restauranr Micka het busje te verlaten. We nemen onze bagage mee. Men vezekerde ons, dat we om 2 uur opgehaald gaan worden. We lunchten en daarna lazen we wat. Wat fijn dat ik weer wat kon lezen, ik had tot nu toe daarvoor nauwelijks tijd gehad.  Zou onze 4 WD busje echt om 2 uur komen? Tot nu toe waren afspraaktijden altijd heel flexibel: 2 uur zou wel eens 3 uur kunnen worden. Dus keek ik regelmatig van mijn boek op, als ik een pick-up met 4 WD zag langrijden.

Om drie uur kwam iemand melden dat hij binnenkort zou komen. Ik ging weer verder met lezen en bestelde weer een cola. Toen om kwart over drie de auto er niet was, besloot ik George weer te bellen. Hij belde een half uur later terug, dat de baas van het bedrijf had verzekerd dat de auto zou komen. Ik besloot maar weer verder te lezen. Om 5 uur kwam er een pick-up met een chauffeur, die ons aankeek. Hij bleek nog niet onze chauffeur te zijn, maar hij meldde dat die gauw zou komen. Hij ging naar binnen om daar een maaltijd te gebruiken. Om half zes kwam er een pick-up, die ons naar Maraontsetra zou gaan brengen. Corrie ging alvast in de cabine zitten, in de hoop dat deze auto dan niet zonder ons zou wegrijden. De bagage werd opgeladen op het dak van de cabine en het achterste deel, er was ook veel bagage bij die we niet kenden, Uiteindelijk vertrokken we, we gingen naar de benzinepomp, waar de auto volgegooid werd met diesel. Daarna reden we terug naar het terras van Micka. Er stapten een groot aantal jongere Malagassiers in de achterbak, die we die middag ook urenlang op het terras hadden zien zitten.

Even na 6 uur vertrokken we weer. Nu maakten we een stop in een achterafstraatje. Daar bleek onze chauffeur te wonen, die daar zijn bagage moest ophalen. Daarna gooide hij de voorklep van de Toyota dominator pick- up omhoog. Er werd water bijgevuld en daarna begon hij onder de auto met een hamer te slaan. Uiteindelijk vertroken we om half zeven. Toen reden we achter elkaar door. Wat een meevaller was, dat de weg tot Sonierana-  Virono nu helemaal geasfalteerd is. In 2012 was de weg van Tamatave naar Foulpointe nog onverhard, het kostte toen enkele uren om naar Foulpointe te rijden. Rond 9 uur stopte de pick-up. De chauffeur verklaarde dat we om 4 uur in de nacht verder zouden gaan. Er bleken twee simpele hotelletjes naast de weg te liggen, waar we konden slapen en eten.  We moesten een half uur wachten op eten. Rond 10 uur kroop ik in mijn bed in een kleine bungalow achter het restsurant

‘Ik heb een goed bericht en een slecht bericht voir jullie,’ zei George. We keken op van onze koffie en thee aan de tafel waar we een uur geleden aan ontbeten hadden. We hadden Herman uitgewuifd, die met een tuktuk naar het Cotissestation zou gaan. Hij zou vandaag terugkeren naar Tana, slapen in een hotel bij het vliegveld Ivato en dan morgennacht terugvliegen.

‘Het goede bericht is dat jullie de kamers nog mogen blijven gebruiken. Laat je bagage er maar rustig staan.  Het slechte bericht is dat de gehuurde taxi-brousse gerepareerd moet worden en jullie pas om Vijf uur vanmiddag komt ophalen,’ vervolgt George.  Ik zucht, wat is het toch moeilijk om iets te organiseren in Madagaskar.

We willen de laatste 2 weken van onze reus graag het schiereiland Masoala gaan bezoeken, omdat hier nog wat ongerept tropisch oerwoud voorkomt. Voor onze trekking had George een aantal zaken voor die reis uitgezocht. We moeten eerst in de stad Maraontsetra zien te komen, van waaruit je met de boot naar het Maoala Nationaal Park kan. De Melissa boot van Tamatave naar Maraontsetra gaat op zeer ongunstige dagen, waardoor we dagen zouden moeten wachten. Het vliegtuig zit tot 27 oktober vol.  De enige opties zouden zijn: opgekropt met velen 2 of meer dagen in een taxi-brousse te zitten, waardoor je geradbraakt aankomt of zelf een 4 wheeldrive afhuren voor 700 euro. De laatste optie zou in twee dagen de route rijden en dat zou ons 175 euro per persoon gaan kosten. We hadden voor deze optie gekozen en de taxi-brousse mer 4 wheel drive zou die ochtend om negen uur ons ophalen.

De route, de RN 5, is een beruchte route, omdat hij grotendeels onverhard is en er vele wankele bruggen gepasseerd moeten worden. Ook moer je 12 keer met behulp van eeen platte pont (bac) een brede rivier oversteken, wat veel tijd gaat kosten. De BBC heeft in  serie “Dangerous Roads” een aflevering gewijd aan deze weg. Ik heb deze documentaire een jaar geleden gezien en toen vond ik de tocht soectaculair. Wij willen deze tocht enigszins comfortabel maken.

Er zar niets anders op om te wachten.  We besloten alsnog naar cafe restaurant l’ Affiche te gaan enn daarvoor onze bankzaken te regelen. Er moeten weer wnige miljoenen ariary gepind worden, omdat we weinig banken zullen tegenkomen. Bij het pinnen gaat er wat mis, de VISA pinpas van Annelies wordt ingeslikt.  Het kost wat werk, maar uiteindelijk kon Annelies die middag de pinpas weer ophalen bij de bank. Na een uitgebreide  thee/koffie/sap sessie  en een lunch keren we terug naar Centre Lambahoany. Die middag werkte ik mijn weblog nog wat bij.

Omstreeks 4 uur kreeg Geoege het bericht dat het busje nog niet klaar is. De volgende ochtend zullen  we met een gewone taxi-brousse (alleen voor ons) opgehaald worden, die ons naar Fenerieve zal brengen, waar we om 10 uur in de 4 WD zullen stappen. Die nacht sliepen we dus weer op onze kamers in het Centre.

Dit was de rustdag, die we alle 5 nodig hadden na 3 weken intensief reizen en 5 dagen inspannend trekken. Wij gaven onze vuile was aan Marcia af, die ze in haar wasmachine stopte. Hopelijk zou de was die dag goed drogen. Dat was afhankelijk van het weer.

Ik werkte enige uren aan een tafel in het Centrum Lambohoany aan mijn weblog. In de middag zouden we een uitgebreide lunch nemen in restaurant Affiche, dat we voor onze trektocht gemist hadden omdat pouse-pouse mannen ons naar het verkeerde adres hadden gebracht. Toen we daar aankwamen, bleek het gesloten. We lieten ons vervoeren naar weer Oceaan501, waardoor we nu ook het strand en de zee bij daglicht konden zien.